Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015
Κυριακή 14 Ιουλίου 2013
Ποίημα: Μαρμαρυγή
Μαρμαίρω όταν ο ηγήτορας
βασιλεύει στον ουρανό.
Φυλλοροώ όταν χάνεται
στον ορίζοντα της ύπαρξής του.
Όταν τυλίγεται ηθελημένα
στης νύχτας τα σκοτεινά πέπλα
με τα ερέβη ενσωματώνομαι.
Ποίημα: Απουσία
Όταν περπατάς τα κίτρινα μεσημέρια
σε υγρά καλντερίμια χάρτινων πόλεων
τρέχει ο νους μου σε σένα
σ’ ακολουθώ νοερά
σε μιμούμαι
σε κομματιάζω όταν πέφτουν οι βροχές
κι ύστερα γελάς και κρύβεσαι
Κυριακή 7 Ιουλίου 2013
Ποίημα : Η Άννα απώλεια
Οι φαβέλες δεν έχουν χρώμα κατοίκων.
Είναι πολύμορφες σαν τα σκουπίδια οι ίδιες,
όμορφα σκουπίδια.
Ρώτησε ένα παιδί για τα όνειρα που βλέπει.
Δεν ήξερε τι ήταν τα όνειρα.
Τον λέγαν Νίκο.
Ποίημα : Ἡ σιωπὴ εἶναι ἀπαρχὴ ἑνὸς καινούργιου κόσμου
Χράπ! ἐξαφανίζεται τὸ μισὸ δωμάτιο
Ἀδηφάγο κενὸ καταβροχθίζει τὴν πόλη
Οἱ δρόμοι κόβονται ἀπὸ ἀβυσσαλέους κρημνοὺς
Κολοβωμένα κορμιὰ πασχίζουν νὰ διαφύγουν
Τρώγει ὁ Θεὸς τὸν κόσμο!
Ποίημα : Ελλάδα
Γέρασε η ψυχή της Ελλάδας,
γέρασε και των αρχαίων η μνήμη.
Σκονισμένες οι περικεφαλαίες
σπασμένα τα δόρατα των ένδοξων μαχών
και οι ασπίδες, άχρηστη προστασία…
Οι ξεπεσμένοι, ξιπασμένοι και
ξεπουλημένοι νεοΈλληνες
έχοντας για ηνία τα άσπρα της μαλλιά
καλπάζοντας, πληγώνουν την Ελευθερία της.
Ποίημα : Απολείπειν
Σαν έτοιμες από καιρό
Σα θαρραλέες
Αιμορραγούν οι λέξεις
Και νοτίζουν το σεντόνι του χαρτιού
Σκόρπια γράμματα και συλλαβές ασύνδετες του πόνου
Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013
Ποίημα : Ελαύνω
Ιχνηλατώ συναισθήματά σου που ξεράθηκαν
σε μια ρίζα ελιάς.
Δροσίζω τα δάκρυα σου που κυλούσαν
στο άγονο κορμί.
Σκορπίζω φυλλωσιές σαν λιωμένες αναμνήσεις.
Δε σταματώ, λάμνω με μόνο
ίχνος τη διαίσθηση μου.
Ποίημα : Το γαρ πολύ του έρωτος και η νονά
Αχ, Ευρώπη μου, Ευρώπη!
Ρίζωσες πια στο μακρινό Βορρά κι ούτε που με θυμάσαι.
Ξέχασες λέω τη νονά. Πάλι διαπράττεις ύβρη.
Κι εσύ, πατέρα των θεών και των θνητών αντάμα,
τόση απόσταση θαρρώ ήτανε μέγα σφάλμα.
Χάθηκαν τ’ Όλυμπου οι πλαγιές, τα άλση της Πιερίας,
της Κρήτης τα ψηλά βουνά ή και της Αρκαδίας;
Ποίημα : Η οργή της πεταλούδας
Μια πεταλούδα είν’ τ’ όνειρο
πολύχρωμο
μα μόλις ακουμπήσεις τα φτερά της
παύει να πετά,
ένας σελιδοδείκτης σε σελίδα αλμυρή
μιας θάλασσας ερωτήσεων κι αγωνιών
λυγμός που χάνεται
μαχαιριά η λησμονιά του στόχου
ναυάγια οι προσμονές…
Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013
Ποίημα : Ο “εν τούτω νίκα” βωμός
Από το βιβλίο:
«Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»
Από το κεφάλαιο «Μύθοι»
(για τον Μύθο)
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
Ποίημα : Αργοναύτης
Η Αργώ σαλπάρει και πάλι
σε ταξίδι μακρινό
για την Κολχίδα
κι εσύ διστάζεις.
Μα πρέπει να πας.
Και μη σε νοιάζει που δεν είσαι εσύ ο Ιάσων
μονάχα κοίτα μην ξεμείνεις σε λιμάνι.
Ποίημα : Ονειρέψου
Ονειρέψου
σε ένα κόσμο κενό από όνειρα
κάνε εσύ το διαφορετικό,
το απρόσμενο
από τις διαρκείς συνέπειες
της καθημερινότητας.
Ποίημα : Συντακτικό πορείας
Στα νιάτα
βυθίζαμε την χτένα στα πυκνά μαλλιά
για ίσια χωρίστρα – καταίσια -
Και όσο που τρέχαμε
μέρες και νύχτες, χρόνια πάνω στα χρόνια,
τα στοιχήματα γίνονταν όνειρα λερά.
Τρίτη 4 Ιουνίου 2013
Ποίηση : Στον δικό μου Rimbaud...
Ενθάδε κείται
Η αγάπη μου
είναι θαμμένη δίπλα σε μια ακακία,
γυμνή σαν αρχαίο άγαλμα
περιμένει με λαχτάρα να τη ξεχώσουν
φωνές που παίζουν με τα χώματα
ή έστω και αρχαιοκάπηλοι
Ποίημα : Μεθυστικός έρωτας
Μέσα στα γινόμενα αμπέλια γεννιόταν ο έρωτας…
Τρέχαμε στους αμμολόφους ανέμελοι
κυνηγώντας τα όνειρα.
Έκοβες το χρυσό τσαμπί απ’ τ’ αμπέλι,
δάγκωνες τη ζουμερή-μεστή του ρόγα,
που έσταζε τους ρευστούς χυμούς της στα χείλη.
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013
Ποίημα : Φεύγοντας
Της νύχτας τα άραγε να έσβηνα. Να μην αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην αίσθηση και στο ανικανοποίητο .
Τα δεσμά του ,κάστρα πανύψηλα αγχωτικού στεναγμού .
Ποίημα : Τραγουδάκι
Η γλάστρα που ποτίζεις
θα 'ρθει καιρός ν' ανθίσει.
Λίγο νερό και το λουλούδι
θα σκάσει στο χώμα.
Η καρδιά μου που ποτίζεις
θα 'ρθει καιρός ν' ανθίσει.
Λίγο ροδόσταμο, πολύ φαρμάκι
κι οι στίχοι θα σκάσουν στο χαρτί.
Ποίημα : Η Πηνελόπη προδόθηκε
Η μέρα φόρεσε τα χρώματα της Μεσογείου.
Στα σανδάλια της έχει άμμο.
Κοχύλια στα μαλλιά της.
Ντρέπεται –δε θέλει να τη δει κανείς.
Αμίλητη
(μια Ναυσικά σε πανικό)
σκάβει τη θάλασσα
να βρει επισκέπτη.
Ξεθάβει ένα πανάρχαιο SOS.
Αναρτήσεις
