Αχ, Ευρώπη μου, Ευρώπη!
Ρίζωσες πια στο μακρινό Βορρά κι ούτε που με θυμάσαι.
Ξέχασες λέω τη νονά. Πάλι διαπράττεις ύβρη.
Κι εσύ, πατέρα των θεών και των θνητών αντάμα,
τόση απόσταση θαρρώ ήτανε μέγα σφάλμα.
Χάθηκαν τ’ Όλυμπου οι πλαγιές, τα άλση της Πιερίας,
της Κρήτης τα ψηλά βουνά ή και της Αρκαδίας;
Και τι θεό δυναμικό σε έπλασα η δόλια,
π’ ούτε της Ήρας νίκησες τη ζήλεια, τη φαρμακερή,
κι άφησες να ορίζει
πού θα ξαπλώνεις και με ποια και πού θα ξημερώνεις,
το μύθο πώς θα ξεκινάς και πώς θα ολοκληρώνεις;
Αυτήν πληρώνω ακόμα εγώ και δεν την ξεχρεώνω.
Αυτήν και τον Τρισμέγιστο, αλλιώς κερδώο Ερμή,
τον καιροσκόπο με ραβδί, πλάσμα κι αυτός δικό μου.
Σφόδρα τον ερωτεύτηκε, αν δεν το ξέρεις, Δία,
η κόρη του Αγήνορα, η όμορφη Ευρώπη,
και στο πολύ του έρωτος δίνει και την ψυχή της.
Ερμή, σπλάχνο των σπλάχνων μου, πρόσεχε πού θα φτάσεις,
γιατί όπως πάει η Ευρώπη σου κι εσύ πολλά θα χάσεις.
Πνευματικό μου είναι παιδί, την έννοια της την έχω.
Μα την αλαζονεία της, θεοί, δεν την αντέχω.
* Η Ελένη Μωυσιάδου - Δοξαστάκη γεννήθηκε στα Θερμά Σερρών και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο Κρήτης. Από τις εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Έλυτρα και λύτρα», Οκτώβριος 2009. Λογοτεχνικά κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε εκδόσεις του Συμποσίου Ποίησης, Πανεπιστημίου Πατρών, σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε ανθολογίες και στο internet. [ Facebook ] [ e-mail ]
Αναρτήσεις
