του Γιώργου Κρουστάλη *
Ακόμα και έτσι οι
θυσίες μου είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ακόμα και τώρα που έξω μυρίζει θειάφι και
οι βροχές έρχονται να ξεπλύνουν τα δαιμόνια μας... βλέπω την εσωτερική μας βία
να μας κατακλύζει να γίνεται ένας χρυσός βραχνάς αρχή μιας πανάρχαιας
ιεροτελεστίας. Έγιναν τόσα πολλά σε λίγο χρόνο που το μυαλό τρελάθηκε. Δεν
κοιτά πίσω ούτε μπρος... θαυμάζει την λεπτή γυμνή σάρκα παντού σε κάθε σκέψη
που περνά και εκστασιάζεται... Πυροβολεί αδιάκριτα και συνεχίζει ευτυχισμένα
στις λεπτές μας κόκκινες ισορροπίες...
Δακρύζει από έλλειψη ευαισθησίας...
μηχανικά επειδή αντιδρά η φύση... Τα έχω όλα ισοπεδώσει... τον έρωτα μου, τον
χρόνο μου, το παρόν μου και τις απολαύσεις μας... Τα έχουμε όλα αφημένα στην
άβυσσο της άγνωστης επόμενης στιγμής που μέσα μας παρακαλάμε να μην έρθει...
και αυτή έρχεται πάντα βασανιστική γεμάτη συμπόνια για το μέσα μας... μας
προκαλεί και μας προσκαλεί σε άγνωστες εσωτερικότερες καταστάσεις από αυτές που
έχουμε μέχρι πριν ζήσει... και τότε είναι που ο καθένας τα βάζει με τον
καθρέφτη του... αυτός ο αιώνιος εαυτός μας, της πίκρας, μόνο θλίψη ξέρω, έχω
ακούσει από όλους σας, μας δίνει. Το αιώνιο κατεβασμένο κεφάλι που κοιτά το
χώμα... αυτό που θα μας πάρει ξανά μαζί του... κάποια σίγουρη στιγμή. Το άλλο
βλέμμα που κοιτά σε κάποιο απροσδιόριστο σημείο συνήθως λίγο πιο δεξιά από την
δεξιά πλευρά του κεφαλιού σου έτσι όπως σε κοιτώ... Δεν υπάρχουν λύκοι καρδιά
μου πλέον, δεν με κυνηγούν εφιάλτες και ύαινες άλλο πια, απλά γοητευόμαστε από
τον πόνο του άλλου και ζούμε κραυγάζοντας χωρίς κανένα ήχο... Απλά θαυμάζουμε
τους κοινωνικούς μας διαλόγους των ανώτερων όντων, αυτών που μας κυριαρχούν
αιώνες τώρα και που φυσικά θα θέλαμε να είμαστε εμείς. Έτσι λοιπόν μέσα στην
απέραντη σιωπή μου, αντικρίζοντας όλους εσάς κραυγάζοντας βουβά και ανελέητα...
αφήνω τα γέλια μου να αντηχήσουν στο κενό και χιλιάδες δάκρυα στο πέρασμα του
χρόνου έως ότου τα μάτια γίνουν ένα ηφαίστειο, ένα πέλαγος ψυχών ειρηνικών και
καρδιές πλασμένες με ίνα από μετάξι... Αγνός ο σκοπός, άχρηστος τώρα πια και
ανεκπλήρωτος... Που είναι οι αγάπες, που είναι τα όνειρα σου, που έχουν κρυφτεί
οι θεσμοί... Ένα απέραντο σκοτεινό μονοπάτι και εγώ το διαφορετικό να μην μπορώ
να κάνω με σας... Να μην αξίζει αλήθεια... Και πάλι από την αρχή η θυσία είναι
αναπόφευκτη... ιστορικά τεκμηριωμένη και αληθινή. Θα αγριέψει και άλλο ο καιρός
αύριο... Άναψε το τζάκι σου... πυρπόλησε μας με αγάπη...
* Ο Γιώργος Κρουστάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Λύκειο, σχολή Κιν/φου Λ. Σταυράκου (σκηνοθεσία-κάμερα) και σχολή Η/Υ Κ.Ε.Π.Α (προγραμματιστής Η/Υ). Το 1980 σενάριο και σκηνοθεσία μικρού μήκους ταινία "Ο ΤΟΙΧΟΣ" το 1981 το "Η2Ο" για φεστιβάλ Δράμας, βοηθός σκηνοθέτης δούλεψε με Γ. Σγουράκη στα "ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ" και "ΜΟΝΌΓΡΑΜΜΑ". Γράφει μουσική τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολείται με Internet... κάνει web-radio παίζοντας μουσικές... καθώς και γράφοντας πεζά κείμενα .... και ποιήματα... digital graphics art συγγραφή ποιημάτων πεζών κειμένων και έκδοση βιβλίων των έργων του για τα επόμενα χρόνια. Διατηρεί το ιστολόγιο http://giorgoskroustalis.blogspot.gr
Αναρτήσεις
