της Ελένης Μωυσιάδου- Δοξαστάκη *
Μα πώς ηχεί η θάλασσα
κάτω απ’ το μπαλκόνι μας.
είναι χιλιόμετρα μακριά η παραλία.
Πώς έρχονται τα κύματα
Τι παφλασμοί!
Τι παύσεις!
Κι ύστερα ο λινός αφρός
Απλώνεται- διπλώνεται,
πολύπτυχος. μπαρόκ.
Κι όταν υψώνεται η ορμή
στην κόψη του νερού
βαριά αρματωμένος ο αγέρας
πώς αντιστέκεται!...
Γωνιά δε βρίσκεις λες να ησυχάσεις.
Κι ούτε που ξέρω αν ακούς της θάλασσας τους ήχους,
βαρύγδουπο τον παφλασμό,
κούφια την παύση,
λινό τριζάτο τον αφρό…
Δεν ξέρουν από θάλασσες οι στεριανοί.
Μονάχα από κάμπους,
από βουνά κατάφυτα,
από πλαγιές μ’ αηδόνια…
Μα πώς βουίζει η θάλασσα
κάτω απ’ το μπαλκόνι μας!
Εδώ μονάχα δρόμοι,
Φανάρια,
κορναρίσματα…
Ναι! άκουσα. συγγνώμη!
Κλείνω τη μπαλκονόπορτα.
Μας έπνιξε-
η σκόνη!
* Η Ελένη Μωυσιάδου Δοξαστάκη γεννήθηκε στα Θερμά Σερρών και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο Κρήτης. Από τις εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Έλυτρα και λύτρα», Οκτώβριος 2009. Λογοτεχνικά κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε εκδόσεις του Συμποσίου Ποίησης, Πανεπιστημίου Πατρών, σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε ανθολογίες και στο internet. [ Facebook ] [ e-mail ]
Αναρτήσεις
