του Γιώργου Αμπατζίδη *
«Πολύ όμορφη η φωτογραφία στην επιφάνεια εργασίας σου».
Φορούσες ακουστικά και δεν κατάλαβες πως είχα μπει στο δωμάτιο. Τινάχτηκες όταν μίλησα δυνατά δίπλα στο αυτί σου.
«Σου αρέσει; Μου την έστειλε μια φίλη σήμερα το πρωί» είπες αφήνοντας τα ακουστικά να κρέμονται στην οθόνη.
«Ναι, είναι ωραία. Έχει και πολιτικό μήνυμα».
«Τι εννοείς; Ποιο είναι το μήνυμα; Πως αριστερά δεν υπάρχει έξοδος;».
«Όχι, εννοούσα το πρώτο κομμάτι, εκείνο με τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος βρίσκεται αριστερά».
Χαμογέλασες πονηρά. «Το ήξερα πως αυτό εννοούσες. Η φωτογραφία μου πάντως δεν έχει πολιτικό μήνυμα».
«Δεν χάνεις ευκαιρία όμως να με πειράξεις».
«Όχι, ποτέ! Είμαι πολύ καλή σε αυτό» σχολίασες και δάγκωσες τον κόμπο ενός δακτύλου για να κρύψεις ένα αυθόρμητο χαμόγελο.
«Και μετριόφρων».
«Η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους. Στη δική μου περίπτωση, μιλάμε για τελειοφροσύνη». Αυτή τη φορά δεν μπόρεσες να αποφύγεις να χαμογελάσεις.
«Ωραία» έκανα πως δεν μου άρεσε η απάντησή σου.
«Έλα, μη θυμώνεις! Είναι η νούμερο τέσσερα καλύτερη ατάκα μου, μην μου την χαλάς!»
«Νούμερο τέσσερα; Είσαι σίγουρη; Νομίζω την τελευταία φορά που την είπες ήταν νούμερο πέντε».
«Πήρε προαγωγή. Η “έχω πάθει ποιότητα” υποβιβάστηκε τελεσίδικα μετά από δίκαιη κρίση» μου εξήγησες ανασηκώνοντας το πηγούνι και παίρνοντας μια σκανταλιάρικη έκφραση.
Ήταν εντυπωσιακές οι λίστες που έφτιαχνες στο μυαλό σου. Οι ατάκες σου, οι στιγμές μας, οι συνήθειές σου, οι ώρες της ημέρας, οι μέρες της εβδομάδας, οι μήνες, τα παραμύθια, οι ταινίες αποθηκεύονταν στο μυαλό σου σε λίστες προτίμησης που κάθε τόσο αναθεωρούνταν με συνέπεια. Τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας νόμιζα πως κάθε φορά που ανέφερες μια τέτοια κατάταξη την είχες επινοήσει εκείνη τη στιγμή και κρατούσα σημειώσεις για να σε πειράξω όταν θα έκανες λάθος. Για μήνες δεν έκανες ούτε ένα λάθος στις λίστες σου και σταμάτησα να σημειώνω. Εγώ είχα μόνο μια λίστα με μόνο μια καταχώρηση.
«Μάλιστα. Τι έγραφες στο μήνυμα που μου έστειλες το πρωί; Ξαναέγραψες με τη νούμερο ένα κακή σου συνήθεια να σβήνεις όλα τα φωνήεντα από το κείμενό σου».
«Δεν το κατάλαβες;»
«Ποτέ δεν σε καταλαβαίνω όταν γράφεις έτσι και κανείς δεν θα σε καταλάβαινε».
«Μα ο Λέβιν και η Κάτυ καταλάβαιναν ο ένας τον άλλο» είπες με παράπονο.
«Κίτυ ήταν η κοπέλα και όχι Κάτυ» απάντησα απλά για να πω κάτι.
Έσφιξες τα χείλη σαν να μου έλεγες «λες και έχει σημασία». «Αυτό που έγραψα ήταν: βρήκα που θα πάμε διακοπές».
«Και φυσικά εγώ έπρεπε να το καταλάβω αυτό από το “βπθπδ” που μου έγραψες».
«Η Κάτυ καταλάβαινε αυτά που της έγραφε ο Λέβιν».
Σου είχε γίνει εμμονή αυτό το απόσπασμα. Ο Λέβιν και η Κάτυ στην «Άννα Καρένινα» ήταν τόσο ερωτευμένοι και είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο ταύτισης που μπορούσαν να επικοινωνήσουν χρησιμοποιώντας μόνο τα αρχικά των λέξεων που ήθελαν να πουν. Εμείς δεν είχαμε καταφέρει τέτοια ταυτότητα σκέψεων ακόμα, αλλά ήλπιζες πως θα γινόταν σύντομα και κάθε τόσο με δοκίμαζες.
«Είναι μόνο ένα βιβλίο».
«Εγώ πιστεύω πως γίνεται. Ίσως πρέπει να περάσει λίγος καιρός ακόμα».
«Για να μην μπερδευόμαστε, όταν θέλεις να μου πεις κάτι, καλύτερα να το γράφεις και με τους δύο τρόπους. Αν καταφέρω να αποκρυπτογραφήσω τα κορακίστικα, δεν θα συνεχίσω στο κανονικό κείμενο, αλλά ας υπάρχει, για παν ενδεχόμενο».
«Εντάξει, ιτς α ντίαλ» απάντησες και μου έδωσες το χέρι σου χαμογελώντας. «Αλλά μην τα πεις ξανά κορακίστικα» το χαμόγελο έδωσε τη θέση του σε μια θυμωμένη, σχεδόν, έκφραση. Το πρόσωπό σου είχε πάντα μια χαρούμενη, αισιόδοξη έκφραση και δεν μπορούσες να θυμώσεις με πειστικό τρόπο. Μερικές φορές σε αποκαλούσα «αισιόδοξο αποκούμπι μου», γιατί όταν δεν ένιωθα καλά, αρκούσε να σε κοιτάξω έστω για μερικά δευτερόλεπτα και αμέσως ένιωθα καλύτερα. Είχα παρατηρήσει πως το ίδιο γινόταν και όταν δεν ήμασταν μαζί, απλά φέρνοντας στο μυαλό μου το πρόσωπό σου. Αν καμιά φορά στο έλεγα, μου απαντούσες για αστείο πως σε εκμεταλλευόμουν.
«Λοιπόν, πού θα πάμε διακοπές;»
«Σου έστειλα μια φωτογραφία με το μήνυμά μου» απάντησες και με κοίταξες με απορία.
«Όχι, δεν μου έστειλες».
Είχα ελέγξει προσεκτικά γιατί πάντα έβαζες μια φωτογραφία όταν έστελνες μήνυμα γραμμένο με αρχικά για να έχω κάτι να δω στην περίπτωση που δεν καταλάβαινα τι σήμαινε.
«Κάτσε να στη δείξω τότε». Άνοιξες μια φωτογραφία στον υπολογιστή σου. «Κοίτα!»
Αυτό που έβλεπα ήταν η φωτογραφία μιας πινακίδας που έγραφε «Inspiration» και είχε ένα βέλος που έδειχνε δεξιά.
«Α, ωραία. Κρίμα που δεν γράφει χιλιόμετρα να υπολογίζαμε και τι θα κάψουμε».
«Με κοροϊδεύεις» είπες και με κοίταξες θλιμμένα.
«Σε πειράζω, δεν σε κοροϊδεύω. Έχει διαφορά».
«Και πάλι όμως… Δεν καταλαβαίνεις τα μηνύματά μου, δεν σου αρέσουν οι φωτογραφίες μου… Για να μη θυμηθώ πως πριν λίγο καιρό νόμιζες πως οι λίστες μου δεν είναι αληθινές».
«Θα σου δείξω κάτι που θα σου αρέσει».
Άνοιξα τον υπολογιστή μου. «Κοίτα την επιφάνεια εργασίας μου».
Κοίταξες το μπλε φόντο με το μήνυμα «inspire me!» και χαμογέλασες.
«Και το άλλαξα σήμερα χωρίς να έχω δει τη φωτογραφία που ήθελες να μου στείλεις. Σου έχω και καλύτερο».
Άνοιξα έναν φάκελο στον υπολογιστή και βρήκα μια φωτογραφία με τον τίτλο «paradise».
«Δες και αυτήν. Σήμερα το πρωί τη βρήκα κάπου και την κράτησα για να στη δείξω. Μπορεί να μην καταλαβαίνω τα κορακίστικα, αλλά κάπου επικοινωνούμε».
Κοιτούσες με έκπληξη τη φωτογραφία που έδειχνε μια πινακίδα με το κείμενο «Για Παράδεισο, στρίψτε αριστερά. Δεν υπάρχει έξοδος». Με κοίταξες με τη γνώριμη χαρούμενη έκφραση στο πρόσωπό σου και έσυρες το χέρι σου στο μάγουλό μου.
«Δεν είναι κορακίστικα» είπες και ακούμπησες το κεφάλι σου στον ώμο μου.
«Γπσα.Δυε».
«Πχτε;»
* Ο Γιώργος Αμπατζίδης γεννήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία 10 χρόνια ζει στην Πάτρα. Σπούδασε Βιολογία και είναι υποψήφιος Διδάκτορας Επιστημών της Αγωγής. Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται ως εκπαιδευτικός με το Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η. του Πανεπιστημίου Πατρών και την Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Πάτρας. Προσπαθεί να διαβάζει όση περισσότερη λογοτεχνία μπορεί και γράφει ποίηση, διηγήματα και παραμύθια στα ελληνικά και τα αγγλικά. [ facebook ] [ e-mail ]
Αναρτήσεις
